- احتمال انتخاب شما چقدر است؟
نمی‌دانم، صادقانه می‌گویم نمی‌دانم.
- آیا سرنوشت انتخابات از حالا مشخص شده؟
نه، فکر نمی‌کنم. حدود سی فدراسیون موضع‌شان را مشخص کرده‌اند و بیست فدراسیون دیگر هم هنوز تصمیم نگرفته‌اند. بنابراین هر اتفاقی امکان‌پذیر است.
- شایعه شده که فدراسیون‌های مهم از هم‌اکنون رای‌شان را به یوهانسون و علیه شما داده‌اند، زیرا از تغییراتی که تدارک دیده‌اید هراس دارند...
قرار نیست فردی به یوهانسون رای دهد چون در این نامزدی هیچ منفعتی متوجه او نیست. او فقط برای جلوگیری از انتخاب من وارد عرصه شده است. در عوض می‌توان گفت که آنها علیه من رای می‌دهند.
- برنامه یوهانسون چیست؟
او گفته به ماهیگیری خواهد رفت، به نوه‌هایش می‌رسد و کارهایی را که تا به حال انجام می‌داده، ادامه خواهد داد. رای فدراسیون‌های سنتی را هم به شما می‌گویم: فرانسه به من رای می‌دهد. آلمان که میزبانی جام‌جهانی را به دست آورد به یوهانسون رای می‌دهد و این طبیعی است، مانند اسپانیا. ولی انگلیس و ایتالیا هنوز تصمیم نگرفته‌اند. فکر نمی‌کنم که فدراسیون‌ها نگران ریاست پلاتینی بر یوفا باشند. افرادی که می‌ترسند بیشتر آنهایی هستند که اطراف یوهانسون‌اند و در دوره شانزده ساله ریاستش همراه او بوده‌اند. اما باید یک مسئله را روشن کنم؛ من در تدارک هیچ انقلابی نیستم.
- چرا تصمیم گرفتید نامزد ریاست یوفا شوید؟
اروپا خانه من است. من جام ملت‌های اروپا را به عنوان بازیکن بالای سر برده‌ام. خاطرات زیادی با تیم ملی فرانسه و باشگاه دارم که به فوتبال اروپا برمی‌گردد و فکر می‌کنم که در این زمینه کارهای زیادی باید انجام شود. من پیشنهادات زیادی را برای ریاست باشگاه‌های بزرگ اروپایی رد کردم و هنوز هم نمی‌توانم خودم را به عنوان رئیس آتی فدراسیون فوتبال فرانسه تصور کنم. من تصمیم به این نامزدی گرفتم، چون صندلی خالی بود ... و البته این مسئله به خیلی وقت پیش باز می‌گردد. پنج سال پیش می‌خواستم برای این پست پیش‌قدم شوم، اما در میهمانی نهاری در خانه یوهانسون در استکهلم، او به من توضیح داد که می‌خواهد دو سال دیگر ادامه دهد. بنابراین نامزدی‌ام را پس گرفتم.
او بعدا به طور رسمی ا علام کرد که در پایان دوره کنار خواهد رفت و من تصمیم گرفتم خودم را معرفی کنم، چون با تمام وجود معتقدم زمان آن رسیده تا به فوتبال که پر از انحرافات مختلف است، ارزش‌ها و قوانین واقعی را بازگردانیم. باید فوتبال را در مقابل گروه‌هایی که خواهان لیگ قهرمانانی بسته و ورود به بورس برای خلق تجارتی عظیم هستند، محافظت کنیم. آنچه موجب جذابیت فوتبال شده زیبایی و جذابیت بازی است که باید از آن در برابر افرادی که به آن به چشم یک تجارت و بازار نگاه می‌کنند، محافظت کنیم. همچنین نباید اجازه دهیم که سرنوشت فوتبال در دادگاه‌های مختلف تعیین شود و مانع از آن شویم که دامنه قدرت فدراسیون‌های ملی در دادگاه‌هایی نظیر شارلروا یا جای دیگر مشخص شود (پس از مصدومیت بازیکن مراکشی شارلروا در بازی ملی، دادگاه رأی داد که فدراسیون این کشور بابت این حادثه باید جریمه‌ای را به باشگاه بلژیکی بپردازد) همچنین باید مراقب وسوسه برخی از گروه‌های سیاسی باشیم که دوست دارند این ورزش را در اختیار بگیرند. تاریخ ورزش از پیروزی‌ها و شکست‌ها شکل گرفته که متاسفانه امروز به فاجعه‌ای اقتصادی تبدیل شده است. بنابراین از ممالک بزرگ فوتبال می‌خواهم که در این باره فکر کنند و آینده روشنی برای فوتبال رقم بزنند.
- شما مخالف قدرت گرفتن پول در فوتبال هستید، ولی سرمایه باشگاه‌های بزرگ همیشه از سوی غول‌های صنعتی تأمین شده است: آنیلی، برلوسکونی، لاگاردر، فان دراستوک، لویی دریفوس، آبراموویچ، ژان میشل اولاس...
من مخالف ورود پول به فوتبال نیستم، برعکس معتقدم پیشرفت‌های فوتبال در گذشته و تداوم آن با کمک پول صورت گرفته است. شخصیت‌هایی که نام بردید در رشد فوتبال سهیم بوده‌اند، بدون اینکه در قوانین دخالت کنند و به تصمیمات مقامات ورزشی معترض باشند. باید به هر قیمتی از ارزش‌های فوتبال که با تصویب قانون بوسمن و تزریق پول‌های عظیم شبکه‌های خصوصی منحرف شده، دفاع کنیم. همچنین باید به جنگ انحرافات برویم: خشونت، تبانی، دوپینگ و شرط‌بندی‌هایی که می‌تواند به خرید داوران و بازیکنان منجر شود.
- وهانسون در مورد شما می‌گوید که چندان اهل مبارزه نیستید، پرونده‌ها را نمی‌شناسید و خودرأی هستید؟
ولی فوتبال و توانایی‌های خودم را می‌شناسم. می‌خواهم تجربه جدیدی را وارد فوتبال کنم و کاری کنم که 250 کارمند یوفا، 14 عضو کمیته اجرایی و 52 فدراسیون دست در دست هم برای پیشرفت منافع فوتبال تلاش کنند. شاید یوهانسون با توجه به سنش تجربه زیادی داشته باشد، اما هیچ وقت در دفترش در یوفا یا بروکسل (مقر اتحادیه اروپا) نیست و در مورد برنامه‌اش، هفده سال پیش گفته بود: «نوبت جوانان است.»
- آیا به فکر اصلاح لیگ قهرمانان هستید؟
من مدافع عمومی شدن فوتبال هستم و نمی‌فهمم چرا در این مسابقات از یک کشور چهار تیم شرکت می‌کند و از برخی کشورهای دیگر که خدمات زیادی به فوتبال عرضه کرده‌اند تنها به این گناه که تلویزیون‌های ثروتمند برای خرید حق پخش مسابقات ندارند، هیچ نماینده‌ای حاضر نیست. من معتقدم برخی اصول باید رعایت شود و تجارت در خدمت فوتبال باشد، نه برعکس. چرا یک کودک لهستانی، گرجی، ایسلندی یا مالتی حق دیدن بازی تیم محبوبش مقابل باشگاه‌های بزرگ اروپایی را ندارد. اگر انتخاب شوم، به کمیته اجرایی پیشنهاد می‌کنم (به امید اینکه موافقت شود) که قوانین مسابقات اصلاح شود. فکر می‌کنم که با کاستن سهمیه برخی کشورها از 4 به 3، جا برای باشگاه‌هایی که محکوم به ماندن پشت در هستند، باز شود.
- در مورد قانون بوسمن چه فکر می‌کنید؟ آیا با پیشنهاد سپ‌بلاتر که طرفدار فرمول
«6 بازیکن داخلی،5 خارجی» است، موافقید؟
من خودم را کاملا اروپایی و قانونمند می‌دانم. بنابراین به قانون بوسمن که براساس قوانین اولیه اتحادیه اروپا مبنی بر جابه‌جایی آزادکارگران است، احترام می‌گذارم. اما آقای بلاتر را تشویق می‌کنم تا دنبال یک فرمول جایگزین باشد. همچنین از روز اول ریاست،برای آموزش جوانان مبارزه می‌کنم. می‌خواهم مانع آموزش برای فروش به جای آموزش برای تربیت بازیکن باشم.
- در مورد «G14»، اتحادیه باشگاه‌های بزرگ اروپایی چه نظری دارید؟
واضح است که موافق آن نیستم. همچنین مخالفم که این اتحادیه از سوی یوفا به رسمیت شناخته شود. در عوض پیشنهاد می‌کنم رؤسای باشگاه‌های بزرگ در جلسات یوفا شرکت کنند و ایده‌ها و تجربیات‌شان را به بحث بگذارند.
- برای مبارزه با خشونت، دوپینگ، نژادپرستی و تبانی چه برنامه‌‌ای دارید؟
در سال 1985 شاهد فاجعه ورزشگاه هیسل بودم و باور کنید هنوز آن را به یاد دارم. یوفا در آن زمان به ریاست «ژاک ژرژ» فوتبال انگلیس را که مبتلا به هولیگانیسم بود، به شدت مجازات و پنج سال از فوتبال اروپا تبعید کرد. انگلیسی‌ها در آن زمان مشکلات‌شان را حل کردند و به اروپا بازگشتند. در مبارزه با خشونت، نژادپرستی و تبانی باید بی‌رحم بود و شاید باید راهکارهای جدیدی در سطح قاره به وجود آورد. فوتبال تنها با مسئولیت‌پذیر کردن تماشاگران به کمک اهرم‌های سیاسی و قانونی، توان حل این مشکلات را پیدا می‌کند. با جریمه کردن صرف و دائمی باشگاه‌ها، به جایی نمی‌رسیم.
- این روزها بهترین فوتبال در کجا برگزار می‌شود؟
سه سبک متفاوت فوتبال وجود دارد. فوتبال ایتالیا شاید سخت‌ترین، انگلیس دوست‌داشتنی‌ترین و اسپانیا بهترین باشد. بازی در فرانسه کمی شبیه ایتالیا است: فوتبالی محکم با تاکتیک‌های دفاعی. بازیکنان بزرگ فرانسوی دیگر اینجا نیستند، بلکه به ایتالیا، اسپانیا یا انگلیس رفته‌اند.
- کدامیک از بازیکنان فعلی به شما بیشتر شبیه است؟
هافبکی که گل هم بزند... می‌گویم بالاک. در چه پستی و چگونه بازی می‌کردم؟ متفاوت و مسلماً نه در هافبک میانی، بلکه جایی که توتی و دل‌پیرو بازی می‌کنند. اگر در رئال مادرید بودم، مرا در سمت چپ به کار می‌گرفتند، مانند زیدان. فوتبال تغییر چندانی نکرده، بلکه مربیان عوض شده‌اند.
- میل دارید به زیدان و ماتراتزی چه چیزی بگویید؟
... هیچ.
- یوونتوس، تیم شما در دسته دوم است.
این مسئله خوشایندی نیست، ولی آنها اشتباه کرده‌اند و طبیعی است که بهای آن را بپردازند. اما آنها به سرعت به بالاترین سطح بر می‌گردند.
- در صورت انتخاب به عنوان رئیس یوفا، اولین تصمیم شما چه خواهد بود؟
از کنگره می‌خواهم که لنارت یوهانسون را به عنوان رئیس افتخاری انتخاب کند.
- و اگر انتخاب نشوید؟
چند هفته‌ای به تعطیلات می‌روم، با گلف خودم را سر فرم می‌آورم. سپس تصمیم می‌گیرم که آینده‌ام را درون یا بیرون یوفا ادامه دهم. به هر حال هنوز دو سال از زمان خدمت من در فیفا باقی مانده است
